Yoruldum Anne

I.
Tek bir uðrayaný bile olmayan,
Bir han kapýsýna vuruldum anne,
Zincir kucaklayan, kilit misali,
Kir, pas içinde her yaným,
Ne bir damla yaðmur ile yýkandým,
Ne gün yanaðýna, sürdüm yüzümü.
Bir tek,
Haramilerin fenerinden gördüm,
Yaðma sevdalarý,
Lal gece yarýlarýnda,
Ve aç kurtlarý,
Çakallarý duydum,
Çýðlýk çýðlýða.
Yýrtýp karanlýðý bir bir çoðalan.

II.
Derme çatma bir ömürdü benimki,
Üflesen toz bulutu,
Balyozlar indikçe duvarlarýma,
Parçalara bölünerek,
Elenip kuma dönerek,
Savrulup kartal kanatlarýndan bir bir.
Lodosla sahra’ya sürüldüm anne,
Sahabeler geçip gitti üstümden,
Kulaklarýmda asýlý kaldýlar,
Develerin, aksak, ayak sesleri.

III.
Dallarýmdan düþerken yapraklarým,
Bir balta, aðzýnda yarýldým anne.
Bir yaným çocukluðuma,
Bir yaným, ölüme sarýlýp düþtü.
Benden geriye kalan,
Sana baktýðým an da ki gülüþtü.

IV.
Bunca iþkenceden yoruldum anne.
Oysa ki ben,
Bir çocuðun yüzünde,
Ilýk bir tebessüm olmak isterdim.
Topraðýn rahminden doðmak rengareng,
Akýp gitmek çeþmeden gürül gürül,
Denizin kýyýsýnda çakýl taþý,
Mutluluk adýna düþen gözyaþý,
Sevincin yoldaþý olmak isterdim.

S.U.
17.09.2009

Sosyal Medyada Paylaşın: