Neydi ki derdim yüreðim mýh gibi sende kaldý. Yokluðun hançer misali sýrtýmýn ta orta yerinde. Deli olmam gerek yüreðimde bir ürperti, Gözlerin çakýlý kaldý na þuramda sinemde Dün bir, bugün iki…
Adýna ne “dost” diyebildim ne de “sevgili” Dilime düþtün hiç bitmeyen türkü gibi.. Anladým ki ben deliyim deli; Kazýmam gerek seni aklýmdan; Dalgalarýn yazýlarý sildiði gibi…
Uzatsam elimi ta yaný baþýmdasýn tutacak gibi.. Sözlerinse bir o kadar uzak dokunamadýðým yýldýzlar gibi Ah be hercai! ah be vicdansýz! çaresiz koydun, tükettin beni.. Tam salacakken yüreðimden sevda güvercinini
Koy git haydi, yas içinde býraktýðýn yüreðimi “iþte buldum” derken bir anda kaybettim seni Yolun açýk olsun, türkü tadýnca uðurluyorum seni , Sen þimdi unuttun beni, bir gün belki ben de unuturum seni… Sosyal Medyada Paylaşın:
zeyneponkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.