kalin ] Bugün, vazgeçtim kendimden bir kez daha,
Yoruldum yürüdüðüm ayný yolda,
Her defasýnda saydýðým adýmlarýmýn,
Bir merhabayla kesilmemesinden.
Pencereme yaðýp da tutamadýðým yaðmur tanesinde,
Topraða düþmüþ hüzünlerim, filiz vermiþ sonra.
Mevsim sonbaharmýþ, yaðmur yaðarmýþ mevzusu deðil gýyabýnda yazacaklarým.
Figüranlarýn beni oynadýðý bir zaman yolculuðunda,
Umut tüneline çoktan kapýlarýný kapatmýþ,
Bir yürek de deðil aslýnda bendeki.
Güneþin kýzý olmaya çalýþan bir yürek beklide,
Rollerin çoktan daðýtýldýðý bir hayat da,
Her þeyi baþtan yazmaya çalýþan bir yürek.
Beklide hiçbir þeyim hiçbir þeydeki her þey.
Sonunu iyi bilen ama nereye savrulduðunu hiç bilmeyen bir yürek.
Ýþte bugün vazgeçtin kendimden bir kez daha.
Anlamlandýra bildiðim kadar anlamlandýrdým hayatýmý.
Yüklemleri vazgeçmek üzerine,
Gizli öznesi yalnýzlýk olan uzun cümleler kurdum.
Nereye gidersem gideyim hep “ ben” oldum.
Olmaktan korktuðum birinci tekil þahsýn en tekili en yalnýzý.
Bugün açtým gözlerimi,
Kaybettiklerimi de kaybetmeye baþladýðýmý gördüm böyle yaparak.
Kapýma rengârenk bir sessizlik býraktým.
Bazen susmakta güzeldir.
Ve dedim kendime, vazgeçmek için çok erken.
“Bir insaný sevmekle baþlar” der Sait Faik.
Hep bir insaný sevmekle anlam kazanýr her þey.
Yaþam denen bu pazarda en deðerli þey.
Bunlarý paylaþmak istedim sizinle.
Daha paylaþacak çok þey var.
BU ÝLK MERHABA