Gökyüzünde bir çift bulut olsak, Ne birleþtirirdi ki bizi Býrakmýþken kuzeyden gelen soðuk rüzgara kendimizi… Yaðmur,çamur,kar,fýrtýna, Nasýl gelirdik düþüncelerimizde ayný noktaya…
Bir yumurtanýn sarýsý ve aký gibiydik, Her zaman iç içe ve ayrýlmayan, Kim koparabilirdi bizi birbirimizden Kabuðumuzu kýrmadan bizi parçalamadan…
Sen rüzgar olsan,ben saðanak halinde bir yaðmur, Sen sussan ben baþlasam, Ben sussam sen baþlasan… Kim durdurabilirdi ki bu sonsuz kavgayý, Dünya yerle bir olmadan…
Kýzýl bir güneþ doðuþumda bulurduk kendimizi Her defasýnda Her kavgadan sonra ve her fýrtýnadan… Bir tek aramýzdaki sevgi dindirebilirdi Bu sonsuz kahredici, Köhne yok ediciliði… Mesela, Gökyüzünde bir çift bulut olsak, Ne ayýrabilirdi ki bizi…
22.11.2005 09:51
Pýnar Koç Sosyal Medyada Paylaşın:
pungare/pınar koç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.