KARANFİL YASI...
Kýzýl bir karanfildi
Gülümsemeye çalýþtýðýnda
Acý ile dudaðýnýn kenarýndan akan sýcaklýk…
Tanýdýk bir þehrin
Bilinmeyen sokaklarýnda kalmýþtý
Umutlarýnýn son katreleri…
Açlýðý, beynine aðlar örmüþtü
Düþüncelerinin saplantýlarýyla…
Ve artýk
Ayaklarýnýn üzerinde duramayacak kadar yorgun,
Adým atamayacak kadar korkak,
Ve yaþayamayacak kadar da ümitsizdi,
Gelecek günlerin getireceklerinden…
Geride býraktýðý güzelliklere el sallamýþtý
Gözündeki bir damla çið ile…
Hayatýn bitirdiði,
Ama yüreðinde bitiremedikleriyle
Hýrçýn dalgalar misali
Sahilleri tokatlýyor gibiydi…
Hýrsýný alamadýðý her bir vuruþta
Bir sonrakine daha çok sinirleniyordu…
Aðzýndan köpükler çýkýyordu sanki
Kayalara vurduðu her seferde…
Aslýnda masumiyetine kýzýyordu,
Hayattan her yediði darbede…
Kýzýl bir karanfildi,
Gülümsemeye çalýþtýðýnda
Acý ile dudaðýnýn kenarýndan akan sýcaklýk…
Hayat bu,
Yalnýzlýðýnda insaný tek seferde yutan bir bataklýk…
10.04.06 02:15
Pýnar Koç
Sosyal Medyada Paylaşın:
pungare/pınar koç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.