Garip kaldým, yaban ellerde birden,
Gönül çaðlardý, hasret çektiðinden.
Gönül yâr sevdi, hasretlik çekerken
Bi haller oldu âþk_ýmdan yanarken,
Nazar-gâh_ oldu aþkým neden ahh,
Ecel çok gördü, toprak aldý benden.
Yarým kalmýþtý aþkým doymadým da,
Yatak yorgan, yatan etmiþti birden.
Emir Allah_ýn, dert çekmek kaderse,
Vakit gelsin de can alsýn þu benden.
Garip kuþlar gibiydim þimdi yâr yok,
Canâným öldü gönlüm çok severken.
Aðýt yaktým, gönülden sevmiþim’de,
Yakýp durdukça, aðlardým giderken.
Sabýr ver Allahým, derdim büyüktür.
Meðer aþk öldürürmüþ, sevdirirken.
Ömür yetmez’ ki aðlarken bu âþk_a,
Vakit gelsin de can çýksýn bedenden.
Ya Rabbim iþte can, al artýk bu câný,
Seven Yüksel, hüzünden aðlýyorken,
Aruz vezin þekli:
(mefâ’îlün, mefâ’îlün, fa’ûlün )
Ahmet Yüksel Þanlýer
31 Aðustos 2009-08-31
Antalya