Sen Yokken yaðdý
Yalnýzlýðýn yaðmuru günlerime
Böyle zamansýz akþamlar çaldý kapýmý
O zaman düþtü defterime acýlý dolu þiirler
Bahar bahar olalý ömründe
Böyle bir güz yaþamadý
Gönül evimde
Uçmadý kuþlar bahçemde
Uðramadý sokaklarýma
Konmaz oldu kelebekler omuzlarýma,
Sen yokken…
Sen Yokken,
Akan pýnarlar susuz kaldý
Sine daðlarým yaz yaþamadý
Kar elinde dallar yaprak açamadý
Sanki bir rüzgârdýn esip gittin o gidiþ
Ben böyle yarýnsýz günlere kaldým
Sen yokken…
Sen yokken,
Sýzladý durdu bu kalbim
Derdimden hiç böyle sýzlamamýþtý
Doðmadý güneþ, günlerime
Ya da doðdu ben hissetmedim sýcaklýðýný
Böyle zamanlara yenildim
Çiçekler açmadý, penceremde
Kokusunu duymadým,
Ölümü yaþadým sanki ölmezden önce
Sen yokken…
Sen yokken;
Uyku diye yattýðým yokluðun oldu
Senden yana düþler bile kuramadým
Ýçimde yaþadým yaþamýn anlamsýzlýðýný
Mahkûm oldu, dudaklarým
Þarkýlarýn en hüzünlüsüne
Þiirlerin en acýcýsýný yazdým
O içli naðmelerde inledi durdu yüreðim
Hayat yokuþlarýnda yýkýlý kaldým
Böyle yarýnsýz,
Böyle çaresiz kaldým,
sen yokken…
Sen yokken,
Ýçime kanlar aktý
Yabancýsý oldum bütün sevinçlerin
Gülüþlerim terk etti beni
Görmedi gözüm mevsimleri
Geçip giden zamanlarý duymadým
Herþeye bomboþ bakakaldým
Her günün yabancýlýðýnda,
Kaldým nefessiz
Sen yokken…
Sen yokken,
gülmedi yüzüm
Sancýlar göðsümden eksik olmadý
Sustu gönül sevdadan yana
Hazanlara soyundu günlerim
Darmadaðýn olan bir bahçede
Dikenlere sarýlý kaldým,
Gözlerimdeki her damla yaþta
Bir çýkar yol bulamadým
Aðladým.
Sen yokken…
Sen yokken;
Böyle duygularda kaldým
Kaldým çaresiz
Oysa ben varlýðýnla yaþamak isterken
Beklerken her güne seninle
Güneþ gibi doðmayý,
Bütün bir yaþamayý beraber kucaklamayý
Dertlerinle dertlenmeyi
Sevincinle sevinmeyi
Arzularken senin her halini
Sen, yokluðunla yýktýn, beni giderken
Þimdi ben ölmeden ölümü yaþarcasýna
Sensizliðimi yaþýyorum
Sen yokken…
(Þiirimi yorumlayan degerli dost A..zade’ye tesekkürlrimi sunuyorum)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.