KOYU LACİVERT

Gece sinsi bir ýslýða benzeyen rüzgar,
Gök gürlemiþ çýlgýn yaðmurlar öncesi.
Bir iþçinin günlüðünde okudum;
Gece koyu lacivert.
Elleri iþleyen demir; yüzüne ayna.
Yüzü solgun, benzi sarý.
Yumruðu çekice benzer.
Demiri oya gibi iþler,
Elleri kanar, ayaklarý yanar.
Yüzünü asar gök yüzüne,
Gökyüzü koyu lacivert.

Kýr çiçekleri ile süsler düþlerini,
Söküp atar siyahý
Bir sevgilinin gözleri.
Gökyüzü koyu lacivert.

Birden ürktü
Çakal ulumalarýyla.
Yarasý sýzlar gibi yüzünü buruþturdu.
Küfretti hayat þartlarýna, varýlmaz mesafelere.

Ufkun kýzýllýðýný bilir de,
Güneþin batýþýný hatýrlamaz.
Geceye karanlýk der demesine; dilli varmaz.
Zulasýnda sevdalýsý,
Zulasýnda geçim sýkýntýsý.
Ya ekmekten vazgeçecek,
Ya da düþlerinden.
Ýnadýna gece koyu lacivert,
Ýnadýna yaþamak gibi.

Ýþler demiri, çeliði.
Yapar aðaçtan mobilyayý.
Ýpliði, nakýþ nakýþ iþler halýyý.

En çok sigara odasýnda düþünürdü, düþlerdi;
Ceylan bakýþlýyý gece yarýsý.
Gözleri koyu laciverti.

Teninde söndürür sigarayý uyanmak için,
Yaðýnda kavrulan yarýnlar için.
Bir çocuk sormuþ:
“Amca ellerin, ellerin kapkara.
Verdiðin emek kaç lira?”
Susmuþtu. Yüzü düþmüþtü.
“Ellerim koyu lacivert çocuk!
Ellerim üretken”
Kara ellerimle mavileþecek gelecek.
Senin gülüþlerin gibi benim ellerim de
Kendinden emin.
“Dur çocuk. Sakýn unutma,
Ellerim koyu lacivert
Ellerim mavileþecek.”

05.07.2006


Sosyal Medyada Paylaşın: