nafile...(yoksun)

Karanlýkta uyuyamýyorum sen gittiðinden beri,
Nedenini bilmiyorum ama,
4 yaþýndaki çocuklar gibi annemin koynuna koþuyorum gecenin bir yarýsý
boþ koridoru alel acele koþuyorum
fakat kapýyý açtýðýmda bomboþ odada zifir karanlýkta kalýveriyorum,
annem yok artýk…
büyüdüðümü hatýrlýyorum istemeden de olsa!
Sonra seni hatýrlýyorum,
Titrek bir mum alevinde göz gözü ne kadar görürse o kadar körüm sana
Sevdana…
Ellerim usulca resimlere gidiyor korka korka
Ne aðlayabiliyorum ne gülebiliyorum baktýkça…
Gülümsemelerimi alýyor kederim,
Sevdanla çarpýp ayrýlýklara bölüyor,
Ve sen fotoðraflardan haykýrýyorsun bana;
Yine suçluyorsun acýmasýzca!

Terkedilmiþ bir evde üstüm açýk uyanýyorum rüyalarýmda;
Seni arýyor ellerim gözlerim,
Yoksun hiçbir yerde ve ben;
Yine çocuk oluyorum adýný sayýklýyorum defalarca!
Ne söylesem kar etmiyor;
Sen çoktan gitmiþsin bile…
Oyuncaðý elinden alýnmýþ o çocuk;
aðlamaktan yorulmuþ gözlerle,
Usanmadan seni arýyor!
Ama nafile…

Sosyal Medyada Paylaşın: