Hüzünlü Yolculuk

Takvimlerde günler erir,
Zaman, bize bir sarý zarf gösterir.
Geçen mevsim, tükenen ömürlerdir.
Bir teselli babýnda açarken kasýmpatýlar,
Yalnýzlýðýn iskelesinden el sallar sonbahar.

Güneþ üþür,
Kuþlar güneye kaçar.
Gözyaþlarýný saklayamaz bulutlar.
Ruhlar hicrette huzuru arar.
Bilinmez bir daha gelir mi gelmez mi bahar.
Bâki kalýr kubbede piþmanlýklar.

Ah bu þarkýlar!
Hazan mevsiminde bir baþka çalar.
Keman aðlar, deniz aðlar, martýlar aðlar.
Baharda kaldý çocukluðumuz, uçurtmalar.
Ne çabuk da geldi çattý sonbahar.
Günler var,
Gözlerimiz aþina bir çehre arar.

Artýk, sinelerde yalnýzlýðýn silinmez izi,
Hatýralarda eski günler eski dostlar.
Son kalanlar da bir daha ki sonbahara,
Belki kalamayacaklar.
Gidenler bahtiyar,
Kalanlar mahzun.
Günler kýsa geceler uzun.
Ardý arkasý kesilmez bu hüzünlü yolculuðun.
Ankara,25.08.2009


Sosyal Medyada Paylaşın: