Bir Hüzün Hikâyesi

Sonbaharýn son yapraklarý da ruhuma indi.
Mevsim hüzün mevsimi hüznüm hicretindi.
Islanan sarý yapraklarda yüreðimin aksi.
Bu sebepsiz hicret niye, gönlüm evindi.
Kuþlarda tedirginlik, gönlümde telaþ.
Sen bu þehri terk ederken yavaþ yavaþ.
Aklýmda kalan gözlerindi.
Bu vefasýzlýk niye ey sevgili.
Gönlüm evindi.

Gün,
Eski ferini kaybetti ben seni.
Nasýl unuturum bal rengi gözlerini.
Hüzün yaðmurlarý kuþattý terk ettiðin þehri.
Koparýlan takvim yapraklarý hicranlý.
Yorgun gönlüm yine gidiþine yandý.
Sen giderken de böyle gamlý bir akþamdý.
Güneþ söndü, ufuklar kanlandý.
Akþam sefalarý da hicranlý.
Sen gittin ya,
Ben yandým;
Tabiat ve eþya yandý.
Gel,
Hazanýmý bahara tebdil et.
Nerden geldi aklýna bilmem bu sebepsiz hicret.
Sonbaharýn son yapraklarý da ruhuma indi.
Mevsim hüzün mevsimi, hüznüm hicretindi.
Bu sebepsiz hicret niye,gönlüm evindi.
Gittin,
Hatýramda iz býraktý gidiþin,
Hayatýmdan cümle güzellikler silindi.
Gönderimde aþk bayraðý yarýya indi.
Beni böyle tarumar eden, çaresiz býrakan hicretindi.
Geliþin sevincimdi,hicretin beni gamzede etti.
Beni terk ettiðinden beri,
Mevsim hep hazan mevsimi,
Sýrdaþým hüzün.
Kapanacak böyle son sayfasý ömrümüzün.
Ankara,24.08.2009 Ý.K










Sosyal Medyada Paylaşın: