daðlar
yalnýz aðlar
içine akýtýrlar gözyaþlarýný
asýrlarca susarlar
henüz
a( yaz mevsimiydi
ayrýlýklar erken vurdu karaya
insan
kendinden kaçýp
kendine göçerken
ne kadar emek harcar ömürden
ayrýlýða hüküm giymiþ bir zamaný dilimi
dilimde rampalar kurdu þekilsiz
rast gele atýlan zarlarýn küpeþtesi
ünlemisin aynalarda üþüyen bedenin
aþk oyununda kazanan kim kaybeden kimdi
bilinmezdi
kalemin ucu sýrt çevirdi kendini yazýya
yazý þairine kafa kaldýrdý sildi rengini düþlerin
aþk çekmiþ isyan bayraðýný bütün susuþlar kan
gölgemi nerelere koysan sobeleniyordu gençliðim
gönüllü amele olmuþ ellerim býkmýþ kahýrdan
sürekli devrik cümleler kuruyorsun diyor sevdiðim
gülümseyiþlerinin tortusu kaldý gözlerimde
gözlerimde
yýlanla ayný gölede su içmeye inmiþ çocukluðum
ay ýþýðýný sarardý gecelere üþümesin diye
gece ayný kuþatmada soldurur çiçekleri
düþüþlere geçerdi düþ bulutlar inerdi topraða
hala sendeki düþteyim sendeki gülüþteyim
þimdi çýkarýp atsam üstüne çocukluðumu
tepeden inme tanrýlar oturur sofranýza
ne olur anlatmayýn kimselere sevgideki yoksulluðumu
þimdi
çok uzaklarda ýslak bir buðusun
göçmen kuþlarýyla karþýlamak apansýz inen akþamý
karýþmak hayata yok sayarak uzaklýklarý
açýnca yüreðinin yapraklarýna dolacak þiir
bu aþký ben baþlattým istersen sen bitir
eylüllere aþký aþýla
once saatler kuruldu ayrýlýða
ölüme kefen biçilmiþ bir ömür geçti içimizden
terle örülmüþ duvarlarýn ustasýydýk
tellerle örülmüþ avlularýn voltasý
birer ateþ topuyduk ayný mermilere sürülen
bütün barikatlar düþlerimize kurulurdu
kurulurdu önümüze kendini bir bok sanan adamlar
biz tükürüklerle yýkar geçerdik engellleri
siyah bir fotoðraftan saklanýp çýkardý çocukluðumuz
hala analarýný arar durur sokaklarda umudumuz
henüz
a( yaz mevsimiydi
çiçeklere durarken solduðrulduðumuz
23 aðustos 2009
Ýsa Ýnan