SEN AĞLAMA ÇOCUĞUM

Ateþi al avuçlarýnýn içine,
Büyüdüðünde yüraðin yanmasýn çocuðum.
Gülen gözlerin hiç aðlamasýn,
Sezdirme kimseciklere aðladýðýný,
Kirpiklerin ýslanmasýn çocuðum...

Düþlerini uçurtmalara yükle,
Gökyüzünün maviliðine sal;
Üzülme bulutlarýn arkasýna takýlýp gittiðine,
Sen üzülürsen ben aðlarým çocuðum...

Sana oyuncak armaðan edeceðim
Geceleyin gökyüzünde parlayan yýldýzlarý
Yeryüzüne indirerek.
Karanlýkta umuda açýlan pencereden;
Yoluna ýþýk olsun diye.
Aydýnlýðýnda sen koþarken,
Ben mutlu olurum çocuðum....

Bizim oyuncaklarýmýz,uçrtmalarýmýz yoktu Çocukluðumuzda.
Ekmek kavgasý vardý yorgun alýn terimizde.
Bir de karanlýðýn aydýnlýða olan kini.
Biz avuçlarýmýza alamadýk ateþi,
Acýyý tattýk acýmasýzlýðýn gölgesinde.
Ulaþýlamaz tutkularý sýðdýrdýk yüreðimize,
Aðladýðým bu yüzdendir,
Hasret türkülerini her dinlediðimde.
Sen aðlama,
Yerine ben aðlarým çocuðum...



Sosyal Medyada Paylaşın: