Ve Sarı Duvaklarına Kara Benekler Kondu

Düþman dizinin dibinde;
Beline dolandý yabanýl otlar.
Sýrtýnda zulmeden kanlý eller,
Sen çaresiz, sen kimsesiz!

Kýrýldý elin-kolun, öksüz çocuklar gibi
Açýldý göðsünde yaralar,
Gül dudaklarýnda çatlaklar...
Boyun eðdin bahtýna;
Aðladýn, inledin, sýðýndýn ilk rýhtýma.

Yeniden çizildi kaderin;
Bahara dönükken mermere döndü yüzün.
Buðday, mýsýr, patates beklerken ambarýn
Hormon biçti týrpanýn.

Gözünde yaþ, sýzlandýn bakmadý kimse yüzüne
Yürekler taþ kesti, zincire vuruldu sözler.
Kulaðýn duysa da dilin lal oldu;
Gecen, gündüzün zindana döndü.
Göðsünde alev, hücrelerin kül oldu
Ve sarý duvaklarýna kara benekler kondu!

Elinde bayrak, þehitler duldasýz kaldý,
Verile verile ülkemde toprak azaldý,
Tarlada baþaða kara çalý dolandý
Ata’nýn yadigarý bu topraklar melez doðurdu.

Korkuyorum Ata’m,
Karada topraðýmýz, denizde suyumuz
Havada yolumuz kalmayacak;
Böyle giderse, tek renk aðlayacak çiçekler
Ve kendi yuvasýnda ölecek böcekler...

Ama sen ölmeyeceksin Ata’m
Ölmeyecek Türkiye Cumhuriyeti asla
Ve kara çarþafla gölgelenmeyecek bu mavi gök...

Rukiye Çelik
18 Aðustos 2009
Sosyal Medyada Paylaşın: