17 AĞUSTOS DEPREMİ

Tarih;
onyedi aðustos
bindokuz yüzdoksandokuz.

Saatler sýfýr üç onbeþi gösterirken
Kýzýla bürünmüþ gökyüzü.
Denizden ateþ bir top yükseliyor göklere.
Þahlanýyor Marmara ansýzýn…
Dalgalar koþmakta can havliyle sahile.

Yeraltýnda köstebekler faaliyette durmaksýzýn,
Çatýrtýlar kopuyor dört bir yandan.
Yarýlýyor sanki dünya ortadan,
Ýsyan ediyor sessizliðe birden.

Silkeliyor insanlarý, aðaçlarý, evleri…
Hýnç alýyor sanki sallýyor sinsice.
Haber vermeden, kan uykuda.

Yakalýyor çocuðu, yaþlýyý, genci.
Vuruyor yerden yere; kadýný erkeði.
Söndürüyor ocaklarý,
Yýkýyor yuvalarý insafsýzca.

Bir bebek aðlýyor;
Anne, anneciðim… diye.
Bir baba haykýrýyor; oðlum…. diye.
Haykýrýyor insanlar bir aðýzdan;
Ýmdat, kurtarýn diye…

Ama nafile!
Durmuyor toprak.
Sallýyor beþik gibi,
Adapazarý, Gölcük, Ýzmit’i…
Yutuyor deniz,
Güzelim Deðirmendere’yi…

Gölcük’te kalmýyor taþ üstünde taþ.
Ýzmit’imi sarmýþ çoktan bir telaþ.
Adapazarý’m sanki hayalet þehir…
Saplanmýþ bataklýða, kurumuþ damarlarý.

Çark caddesi, Patates Hali, Esentepe…
Ya nerede diðerleri?

Tükendi nefesler beton kolonlarda,
Kaldý binlerce can tuðla yýðýnlarýnda,

Yetmezmiþ gibi salladý oniki kasýmda.
Düzce, Kaynaþlý, Bolu daðýnda.
Nice ocaklarý söndürdü bir çýrpýda.

Doymadý toprak,
Doymadý deniz,
Binlerce cana.
Salladý bir kez daha amansýzca...

Yýktý evleri, yýktý gönülleri…
Yýktý gitti nice umutlu sevgileri.
Son verdi amansýzca…

Bugüne,
Yarýna,
Ve sonsuza….


Günay ÖZDEMÝR



Sosyal Medyada Paylaşın: