Elmasýn da karasý mý olur?
Diyeceksiniz þimdi...
Olur elbette!
Karadýr Zonguldak’ta elmas.
Karadýr; katran gibi,
Karadýr; gece gibi,
Talih gibi karadýr.
Nefes kokar,
Ter kokar,
Ölüm kokar.
Sevgi kokar bu karada...
Hasret kokar,
Toprak kokar,
Ana kokar,
Yar kokar buram buram...
Rutubet kokar için için,
Güneþ kokar ýþýl ýþýl
Karaelmas’ta..
Emek kokar her zerresinde,
Sevda kokar Zonguldak’ta...
Yüzlerce dehliz
ve binlerce maden direði,
Kömür taþýyan, hasret taþýyan vagonlar
günýþýðýna...
Ekmeðe yolculuk,
umuda varýþ raylarda...
Bir matkap,
Bir kürek,
Bir demir.
Bir de tepe lambasý
Aydýnlatan; karanlýðý...
Gözler açýlmýþ pür dikkat.
Nerede kömür?
Nerede ömür?
Matkabýn ucunda.
Bu belli!
AMA HANGÝSÝ KÖMÜR?
HANGÝSÝ ÖMÜR?
Günay Özdemir (01.06.2003 / Zonguldak )
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.