KAYBOLAN KÝMLÝKLER
En çok çocuk günlerimi özlüyorum......
Yalansýz,riyasýz,gösteriþten uzak..
En öz/üm olduðum günler...
Her þeyi yapabilirim,.sandýðým...
Hatta bir keresinde,Ali ile oynarken,
eteðimi kaldýrmýþtýmda,
Annem-Ayýp ört eteðini diye azarlamýþtý beni...
Ayýp ne ki dedim....
Büyüdüm..Ayýp eteðin sahibine saygý duymamaktýr dedim.
Bir keresinde,Ali yi öpmüþtüm,oda beni öpmüþtü...
Babam Ali nin babasýna,-senin oðlan çapkýn olacak demiþti,gülerek
Banada- çok ayýp bir daha görmicem.....
Ayýp neki dedim...
Büyüdüm,ayýp insanlara eþit davranmamaktýr dedim.
Okula gitmiyorduk ama okulun bahçesindeydik....
elele tutuþup koþarken,düþtüm...
Dizim kanýyordu....
Ali eteðimi açtý ve dizimi üflüyordu.....
Ali dizimi üflüyordu,benim saçlarým acýyordu...
Annemin baðýran sesi,dizimden daha çok acýtýyordu...
yine eteðini açmýþsýn,kötü kadýnmý olacaksýn...
kötü kadýn olmak ne demekki dedim...
Büyüdüm..kötülük bacak arasýnda deðil,kötü olmak kul hakký yemektir dedim..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.