DEDEM

Nasýl anlatsam ki dedemi size,
Atatürk gibi saclarýný geriye tarardý,
Kaþlarý kalýn, birazda çatýktý.
Aðzý vardý dili yoktu.
Hatta hiç kýzmazdý, kýzsa da belli etmezdi!
Ýleri görüþlülüðüyle Atatürk’ü kendine lider seçmiþti.
Al yanaklýydý, pamuk gibiydi saçlarý,
Beyaz tenliydi benim dedem.
Ýlk göz aðrýmdý benim.
Hayrandým ona bakar dururdum.
Torun sevgisi nedir biliyordu benim dedem.
Deðer veriyordu torunlarýna…
Tepinmelerine bile izin veriyordu,
Baðýrmaz çaðýrmazdý hem de hiç tanýmadýðýna bile!!!
Tabiri caizse benim dedem bir melekti!
Torunum olsun istiyordum taa o küçük yaþtan beri.
Dedemin sayesindeydi belki de bu!
Çocuklarý sevmeyi ondan öðrenmiþtim,
Aðýr baþlý olmayý onda görmüþtüm.
Ýlk evden uçuþuma bile gözyaþlarýyla tepki vermiþti!
Aðlýyordu benim dedem mutluluktan çünkü.
Mutluydu çünkü torunu üniversite okuyacaktý!
Hýçkýrýklar içindeydi yemek yerken duyduðunda.
Özen gösteriyordu aðlamamam için ama kendi hýçkýrýyordu!
Aradan yýllar geçti bakkalý kapatmak istiyordu sýkýlmýþtý!
Bakkal kapandý ve yataðýna yatýp dedi ki;
Bundan sonra hep yatýcam hiç kalkmýcam!
Ve öylede oldu..
Hasta olmuþtu benim dedem,
Gözler olmuþtu yollarýmý,
Ýlk yýllar kendi baþýnýn çaresine bakabiliyordu.
Ama sonradan yardým almadan yürüyemez oldu benim dedem!
Her kapý sesinde bana bakar olmuþ öyle derdi babannem!
Hatta kýzardý bana bazý geceler çýktýðýma!
Bilmezdi ki içimin eriyip bittiðini dedemi gördükçe!
Aldýrýþ etmeden babanneme çýkar giderdim!
Ama dedemi görmeden, dua etmeden uyumazdým…
Ve bir gün nerden bilebilirdim ellerimden uçacaðýný!
Bekler olmuþtuk dedemi baþucunda.
Herkes bizdeydi, soðuk ama acý aný bekliyorduk!
Temmuz ayýydý, günlerden pazartesi.
Sabah ezanlarýnda ayrýlmýþtý aramýzdan.
Hani o býrakýp giderken bizi gülücükler saçmýþýnya etrafýna,
Ýþte o en çok koyan oydu ama sevindiren!
Tertemizdi ifaden veda busemi koyarken anlýna,
Mutluydun belki de uçup gidiþine
Mutluydun belki…
Ama bilmeliydin be dedem bilmeli
En çok seven torunundum ben seni….
YALÇIN ÇALIÞKAN
Sosyal Medyada Paylaşın: