Ödemiş Lisesi'nde
Yýllar sonra uðradým hatýraný yâd edip,
Aradým dostlarýmý, bahçende birer birer.
Zaman aralýðýndan, biraz geçmiþe gidip,
Gördüm eski dostlarý, varlýðýmdan bîhaber.
Oturdum bir köþeye, seyre daldým sessizce,
Geldi geçti dostlarým, sýra ile eksiksiz.
Ýçimde bir burukluk, bir sýzý ince ince,
Aðlamaklý gözlerim, ruhum sisli bir deniz.
Hatýralar canlandý, gözümde sisli puslu,
Zaman geçmiþ aradan, kim bilir kaç yýl, kaç ay?
Bilmez bir öðrencisi, bugün kederli yaslý,
Hala tebessüm eder, öðretmenim Sevilay.
Hey sýralý selviler! Tanýdýnýz mý beni?
Yaslanýp gövdenize, beyit düzen þairi...
Bilin yine o benim, o dalgýn aþýk yani,
Yad etmeye gelmiþim, mazideki günleri.
Ýþte yine o zalim, tarifsiz kara sevdam...
Koyu sohbete dalmýþ, kolunda dostum Reyhan.
Ne kadar yalvarsam da, kabul olmadý duam,
Olmadý, aramýzý bulamadýn be Nalan! .
...
Bastý yine heyecan, olsa da puslu hayal,
Onu görmek ne güzel, bunca yýlýn ardýndan.
Çekip gitmiþti bir gün, diyemeden hoþçakal!
Kaybetmiþtim kendimi; sevdasýndan, derdinden.
Yaþlý bir bilge gibi, duruyor eski bina,
Neler gördü geçirdi, dile gelse anlatsa...
Tek dostu çam aðacý, yaslanmýþ çatýsýna,
Kim bilir ne muhabbet, bizi sohbete katsa.
Telaþlanýr kýzardýn, kuyruk olduðu zaman,
Ýltifatlar düzerdin, para bozuk olunca.
Ali’ye bir demli çay, bana da tuzlu ayran,
Ver bir daha içelim, kantinci Emin Amca!
Hiç bir þey deðiþmemiþ, takvimde rakam hariç,
Osman yine haþarý, sýðmaz ele avuca.
Gökmen þýnav çektirir, tempoyla bir! , iki! , üç!
Mesut, maðrur dolaþýr Bitlisli Erol Hoca.
Bir hinlik sezdim yine, nedense bakýþýndan,
Kýs kýs neden gülersin, sezdirmeden Ertuðrul.
Kýpýr kýpýrsýn yine, deðiþmemiþsin Handan!
Çok çekmiþti deðil mi, bizden zavallý okul.
Sohbette adýn geçse, utanýrdýn sýkýlýp,
Öylesine çekingen, sessiz bir kýzdýn Gülay!
Biri þaka yapmýþtý, yanýlýp benden bilip,
Küsüp konuþmamýþtýn, hatýrlar mýsýn bir ay?
Unuturdun her þeyi; kitap, defter, kalemi,
Gülüp geçerdin sonra, kendi haline Turgut!
Bazen de makaraya, sarýp da tüm alemi,
Düþerdin akþam üstü, Birgi yoluna Turgut!
Mazi olmuþ her bir gün, takvimden kopup düþen,
Hatýralar ne yazýk, sararýp solmuþ biraz.
Hayal meyal kol kola, yine Þükran’la Nurþen,
Hala matrak sohbette, kahkaha atýp Yýlmaz!
Oturmuþ bir köþeye, yine sakin ve sessiz,
Sanki uzak Asya’dan, gelmiþ misafir Japon.
Tarihi sende sevdik, Mehmet Hocam hepimiz,
Çað açtý koca Fatih; sefer etti Napolyon.
Herkes kardeþ bilirdi, gördükçe hep yan yana,
Karýþtýrýrdý bazen, ismimizi ahali.
Neler feda etmiþtik, dostluðumuz adýna,
Biz baþka arkadaþtýk, deðil mi dostum Ali?
Öldü öldü dirildi, varamadýn farkýna,
Bakmadýn hiç çevrene, kim idi sana hayran?
Bir dostum kapýlmýþtý, umutsuzca aþkýna,
Bir türlü diyemedik, hiç bilmedin be Neyran!
Sorsaydýn tekrar gülüp, bu sayfa niye yýrtýk?
Þimdi söylerdim belki, o halefin kýz Hocam.
Barok, rokoko, gotik; neyse konumuz artýk,
Keþke yine sanattan, konuþsak Mümtaz Hocam!
Birazdan zil çalacak yine herkes içeri,
Girecek aðýr aðýr, dolacak tüm sýralar.
Bir tek ben kalacaðým, zaman farkýyla geri,
Uçuþup kaybolacak, gözümde hatýralar.
Eh artýk veda vakti, yeter bu kadar hayal,
Elveda hatýralar, dalýp kalmýþ gözlerim,
Yol uzun zaman darda, gitmeliyim hoþçakal!
Elveda ey okulum, bir gün yine gelirim!
Haziran 1989 – Ödemiþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.