sonsuzluk naziresi

o kasabaya döndüðünde
mevsim güzdür
üzüm göz

raf aralarýnda kalan
eþiklerde düþ
gül’dür gül

þehirler alýr onu benden
denize kýyýsý olan
baþka þehirler

köpekler gibi piþman
ben onlardan
kaçarken

o kasabaya döndüðünde
elinde kitaplar kalýr
sarý sayfalý

kelimelerinde savruk
cinnet geçirmiþ
bir ömür

içlerinde kimler yok
kimler var
hiç

sonsuzluk dediðin
nedametin
ey yar

bir fani gibi þimdi onurla
yüzünü topraðýna
dön






Sosyal Medyada Paylaşın: