ne gelir elden uzaksýn kendimi bilerek kaptýrdýðým dikenli tuzaksýn… tutabilsem ellerini toplayýp bütün yýldýzlarý tek tek koyabilsem ellerine geceyi ezip geçsin aydýnlýðý aþkýn bir bulut üstünde salýnmýþ saçlarýna tutunayým beni gözlerinin derin vadilerinden geçir kendimi sende kaybedeyim ve yine sende bulayým denize ulaþan sular gibi… dönüp dönüp kayalara çarpýlsam da her yaðmur damlasýnda saçlarýna döküleyim býrak öleceksem bir martý kanadýnda sana uçup gelen rüzgar olayým... sen yeter ki unutma beni gözlerin yýldýz olsun ben seni sayýklayan düþler göreyim izin ver yokluðunda varlýðýný seveyim... ne gelir elden uzak iklimlerdesin ben gecenin koynunda yalnýzým mehtabýn þavkýnda hayalinle konuþurum sen ise doðan güneþe sunarsýn kendini saçlarýný daðýtan rüzgara aþýksýn ben ýzdýrabýyla kavrulurum sevdanýn soðuk kaldýrýmlarýyla konuþurum bu þehrin sokak lambalarýyla ýsýnýrým seni koyarým her bankýn üzerine dizlerine yaslanýrým bordur taþlarýnýn hasretini büyütürüm içimde seni bu þehrin ýþýklarýna yazarým yaþarsýn benden sonrada yokluðunda kendime mezarlar kazarým…
08.08.2009 Orhan BEKTAÞ Sosyal Medyada Paylaşın:
kaptan5461 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.