SEVMİYORSUN
Sen her sabah karþýma, günaydýn diye çýkýp,
Gözlerinden süzülen, sevdaya ýþýk yakýp,
Zülüflerin altýna, kýrmýzý bir gül takýp,
Bu deli aþýðýna, sen aðabey diyorsun.
Yýllar ne çabuk bitti, ben hayaller kurdukça
Gurub’eden hüznüme, senden haber sordukça
Belki seversin diye, senli rüya gördükçe
Rüyalarýmdan bile, çýkýp ta gidiyorsun.
Bu yüreði yaðmada, yalan gözyaþý döküp,
Fasih cümle kurarak, ta ciðerimi söküp,
Kâbus olup her güne, bu zavallýyý yýkýp,
Tam geldi bana derken, sen neler ediyorsun
Seni gördüðüm zaman, tam sevinçten uçarken,
Tek aðabey sözüne, yudum, yudum içerken,
Gün zemheriye döner, her yerde gül açarken,
Son ihtimalide yýkýp, neden terk ediyorsun.
Muzaffer TEKBIYIK
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.