SEVGİLİYE MEKTUP (ÖLÜMSÜZ AŞK)

Sen mahallenin en güzel kýzýydýn, çocukluðumuz bile beraber geçti.
Beraber ip atladýk, beraber koþtuk, hatta beraber düþtük ve aðladýk.
Büyüdükçe uzaklaþtýn benden, büyüdükçe güzelleþtin.
Mahallenin bütün erkekleri senin peþindeydi, bende öyle.
O gece kondu evlerin, dar sokaklarýnda,
Seni görmek için az geçmedim, evinizin önünden.
Bakkala gittiðin saatleri ezbere bilirdim,
Nerde olursam ordan koþturarak gelirdim.
Sabahlarý elinde iki ekmek, bir süt, birde gazete.
Ben yine mutfaðýn camýnda, gözlerim sende.
Bazý günler, küçük bir tebessümle, günaydýn der geçerdin.
Yüreðim hoplardý o an, bir gülüþün, bir ömre bedel olurdu.
Gözlerim dolar, aðlayacak gibi olurdum.
Annem, “oðlum yüzünü yýka kahvaltý hazýr” derdi.
Annem, tam o aný saat gibi nasýlda bilirdi.
Zaman ne çabuk geçti de büyüdük,
Ne çabuk yüreklendim de, sana sevdiðimi söylemeye karar verdim.
Dün gibi aklýmda liseyi bitirmiþtik,
Diplomalarýmýzý alýp eve dönerken,sevdiðimi söylemiþtim sana.
Hiçbir þey söylemeden susmuþ, öylece kalmýþtýn yol ortasýnda,
Sonra “bende seni seviyorum” demiþtin.
Ýnanamamýþtým kulaklarýma,
Nerdeyse duymamýþtým yüreðimin aðrýsýndan.
“Ohhh beee” diye avazým çýktýðýnca, baðýrmýþtým sokak ortasýnda.
“Sus, sus deli rezil olacaðýz herkese” demiþtin.
Ne güzeldi her sey, her sey toz pembe.
Daha da anlamlýydý, seni camda beklemek.
Geceleri herkes yattýktan sonra, odanýn penceresine gelirdim.
Kýsýk sesle konuþurduk, geç saatlere kadar.
Gelecekten bahsederdik, kendi evimizden, hatta çocuklarýmýzdan.
Ne güzeldi cadde, cadde, sokak, sokak, seninle elele dolaþmak.
Sýnavlardan sonra, Ýstanbul’daki abinlere gideceðini söylemiþtin,
Yüreðim burkulmuþtu, senden ayrý kalma korkusuyla, hem de bir ay.
Bir ömre bedel bir ay, geçmezdi…
Sensiz, bir dakika bile geçmek bilmezken, bir ay nasýl geçerdi.
Zaman geldi çattý, ayrýlýk zamaný.
Ellerimle bindirdim seni o otobüse, akþam saat 21:30 du
Aylardan aðustos.
Sabah indiðinde, ilk iþin beni aramak olacaktý, öyle sözleþmiþtik.
Gece gözüme uyku girmedi, sabaha karþý daldýðýmý,
Birde cok deðil, birkaç saat sonra dýþarýdan gelen,
Baðýrtý sesleriyle, uyandýðýmý hatýrlýyorum.
Öylece, kalktýðým gibi fýrladým sokaða.
Ben telefonunu beklerken, sen sabaha geri geldin,
Tahta bir sandýkta, yýðýldým olduðum yere,
Dünya üstüme çöktü, bütün aðýrlýðýyla.
Giderken hoþça kal, döneceðim demiþtin.
Ben seni böyle beklememiþtim, böyle dönmeni istememiþtim.
Keþke böyle gelmeseydin de, hiç dönmeseydin.
Þimdi, her sabah ayný saatte, mutfaðýn penceresinden,
Sokaða bakýyorum, ama yoksun geçmiyorsun.
Kimse tebessümle, günaydýn demiyor bana.
Bende baþka hiç kimseye.
Dilim tutuldu sen gideli, konuþmak bile ýzdýrap.
Sokaðýn baþýnda, her geçene seni soruyorum.
Gittiðin yer dönülmez diyorlar, kimse dönmemiþ ordan.
Gelecekmiþsin gibi bekliyorum,
Gelmeyeceksin artýk biliyorum, kendimi teselli ediyorum.
Gülüm, kimseyi koymadým senin yerine, koyamadým.
Bendeki seni hala yaþatýyorum.
Hiç kimseyi sevmedim, sevemedim senden sonra.
Sen gelmeyeceksin, gelmeye de…
Beni bekle, bendeki seni en saf haliyle,
Sana getireceðim, ben geleceðim sana.
Son nefesime kadar, seni seveceðim.
Nasip olursa, tez zamanda sana geleceðim.
Belki yarýn, belki yarýndan daha da yakýn.
Ben bekleyemedim, sen beni bekle gülüm.

Sosyal Medyada Paylaşın: