Yýllardan bezgindik ay Aðustos’tu,
Bir Pazar gününde saatler sustu,
Yol andý verenler baðrýna koþtu,
Usancýma derman oldu Erciyes,
Özlemlere ferman oldu Erciyes...
Doruðu dumanlý, yamacý kardý,
Ulubatlý Hasan duruþu vardý,
Ozan meþrep hatýr soruþu vardý,
Billur göze çaðlýyordu Erciyes
Aþký meþke baðlýyordu Erciyes...
Erken seherinden ayazlandýk da,
Üþüyorken bile yalazlandýk da,
Þahin dileklerce palazlandýk da,
Çaðrýmýzla sancýlandý Erciyes,
Gün boyunca yankýlandý Erciyes...
Bu yankýda isyan vardý zulûme;
Düþman ne ki ?..! Pervâmýz yok ölüme;
Nârâmýzdan kaptý bir kaç kelime,
Uzandý güneþe, sündü Erciyes,
Sanki bir bozkurda döndü Erciyes...
Tekir düzü bayraklarla süslendi;
Bilge canlar tüm dünyaya seslendi;
Bulaklar yekindi, su heveslendi;
Apdest tazeledi, yundu Erciyes;
Karanfil, gül, lâle sundu Erciyes...
Ön bayýra han otaðý kuruldu;
Beylerime þan otaðý kuruldu;
Gönüllerde can otaðý kuruldu;
Dost illere kucak açtý Erciyes;
Gelenlere umut saçtý Erciyes...
Davullar çaldýkça yer gök inledi;
Mehter vurdu, Kayseri de dinledi;
Birlendi yürekler, kýble yönledi;
Kurultaydan aþka geldi Erciyes;
Bu yýl bize baþka geldi Erciyes...
Çayýrda yiðitler güreþ tutuþtu,
Künde, köprü derken paça kapýþtý;
Aþýklar saz çaldý, teller yatýþtý;
Bakýþlarý ödünç aldý Erciyes;
Duman kesti, seyre daldý Erciyes...
Dað havasý gam, kederi silmiþti,
Kurtlar, kuþlar Türkçe dile gelmiþti
Gözümüzün içi bile gülmüþtü,
Tam esridi, yýlkýlandý Erciyes;
Halay döndü, halkalandý Erciyes...
Bu doruklar Ergenekon sezgisi;
Bu yaylalar Yörük, Türkmen gezgisi;
Bu havalar Atam Korkut ezgisi;
Kopuzdan baðlama çekti Erciyes;
Düþleri gerçeðe döktü Erciyes...
Nazlý sancaklara gönder oldu ya,
Dosta neþe, hasma korku saldý ya,
Yýlda bir kez olsun meþki buldu ya,
Sevdâmýzla göynür, yanar Erciyes,
Bu günü unutmaz, anar Erciyes...
Saðduyunun boz kayadan timsâli,
Dünya da bulunmaz eþi, emsâli,
Gâzi erenlerin od’u besbelli,
Yiðitlere mangal yürek Erciyes;
Ülkemize baba direk Erciyes...
Ýlham çoþar destan bitmez bu yerde;
Hoylu’m Köroðlu’na yetmez bu yerde;
Nâmerdin borusu ötmez bu yerde,
Koçaklýk burcuna yoldur Erciyes;
Bükülmez bileðe koldur Erciyes...
Erciyes’im mor çiçeðin solmasýn !..
Koyaðýndan karýn eksik olmasýn !..
Sana kem bakanlar dirlik bulmasýn !..
Altay’dan Alpler’e yol ver Erciyes,
Türk’ü bir kýlacak dil ver Erciyes !..