KAR

Rüzgârla esip yarýþýrsýn,
Soðuðun kanýna karýþýrsýn,
Yað yað, diz boyunca,
Dinlen, derin nefes al,
Dað, taþ kürtük olunca.
Arý gibi oðul ver,
Caddelerden sokaklara,
Tümseklerde yollarý kes,
Araçlarý durdur,
Buz kalplileri zincirle
Sis bulutlarýyla
Beyinlerini sulandýr.
Güneþi sev, onunla dost ol,
Ol ki sana göz yumsun,
Biliyorum o, senin düþmanýn,
Ama o olmadan ölemezsin,
Bil ki ölenler yaþayanlardýr.
Kar kar, seni çok seviyorum,
Tenim gibi, caným gibi
Ruhuma düþen kar tanelerini,
Kalbimde buluyorum.
Bir kez daha beyazlara bürünüyorum,
Yalan da olsa
Ve bir soðukluk hissediyorum,
Ýçimde ýlýk ýlýk.
Seninse hiçbir þey umurunda deðil,
Ölenler, kalanlar, depremler ve dahasý
Sense hedefine korkmadan koþuyorsun,
Ateþe bile gözünü yumup atlýyorsun.
Beni cezbeden bu korkusuzluðun yok mu?
Kar, kar; artýk gözlerimde aðar,
Bembeyaz görmek istiyorum etrafý,
Karanlýklardan sýyrýlarak.
Þu yalan dünyaya hayat veren kar,
Bir nebzecikte benim üzerimde aðar.

16.03.1998
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: