Her gece bir güneþin mezarýdýr
Sustasýný en içinde taþýyan
Bir cümle korkudur
Kendi muhitinin hamalý bir iyilikle
Biliþtiðinde sabaha doðru
Kavuþmayý büyüyen bir umut olur
Her gece yunduðunda kendini karanlýðýyla
Aydýnlatan ayla bakar kendine
Uzak ve yakýn geceler vardýr
Yörüngesiz dertleri iç eden
Ve göz pýnarlarýndan
Yýldýz döken
Bir de denizlerin üzerine serilip
Rüyalarý köpürten geceler vardýr
Kotarýldýðý her dem de
Nefisleri uyandýran
Gecenin içinde gece vardýr
Körebelerin oynadýðý masumlarý saklayan
Ihlamur kokularýný fesleðen çýðlýklarýný
Birbirine katarak
Sonraya býrakýlan
Babil’lilerin ihsanlarý gibi
Gece fikrini ifþa edeceklere
Kocaman bir meydandýr
Bir þiir de pençelenebilir
Bir ayrýlýðý derleyen hüzzam bir mektupta
Gece yýldýzlar aleminin düðün halayýdýr
Bu kez ýþýk huzmeleriyle bir güzelin gamzelerinden akar
Hayatý ortalatan bir hevesle
Gece mikyasý olmayan bir hengamedir
Aslý faslý dünyanýn güneþe sýrtýný dönüp
Edebince naz etmesidir aþka