BİR SOKAK VE SEN

Arkandan kimse kovalamýyordur..
Kimsenin senle bi alýp veremediði de yoktur;
Ama sen koþarsýn,nefes nefese kalana kadar,
Çýkmaz sokaðn duvarýna çarpana kadar koþarsýn..
Birçok insanýn arzuladýðý hayata isyan edersin,
Öfkelenirsin..
Her insan gibi;
Yaþanmamýþlýklarý arzularsýn..
Kendi kendine sessizce çýðlýk atarsýn;
Kimsenin duymadýðý,duyacak birilerinin olmadýðý sokaklarda.
Çünkü yalnýzsýndýr..
Kalabalýðýn içinde,kahkahalarýn arasýnda,gözyaþlarýnýn selinde;
Bir sen ve yine sen...
Görünen;ama görmeyeni oynarsýn.
Baþarýrsýn da!
Hayatýn en ezberlenmeden oynanan sahnesidir..
Her seferinde farklý bir tat verir,farklý bir iz býrakýr..
Sahne 1 ve sahne 1000...
Yazan,oynayan,seyreden,yorumlayan yine sensindir.
Bir sokaðýn içindekiler ve sen.
Mozaik taþlar zeminin,çöp kutularý dekorun,sokak lambalarý ýþýðýndýr..
Üzerine vurur ve sessizliðin gözleri üzerine toplanýr..
Sahne senin,oyun sende..
Ýçindeki suflör ilk repliði verir ve baþlarsýn haykýrmaya.
Tepki alamazsýn;
Ne bir alkýþ,ne bir gözyaþý..
Ne kutlayabilrsin kendini,ne de aðlatabilirsin..
Tebrik etmeye de,bir damla gözyaþý dökmeye de halin yoktur.
Tek baþýna,sessiz kalabalýðý oynarsýn saatlerce.
Yýllardýr bakmaya korktuðun aynaya bakarsýn..
Görmeye tahammül edemediðin tarafýna yakalanýrsýn bu kez..
Önce eðilmiþ baþýný biraz kaldýrýp;
Sokaðýn sonundaki duvara oadaklarsýn gözlerini.
Sonra bir an gökyüzüne kaçar o gözler.
’Oysa bir zamanlar...’ diye baþlayan;
Utangaç,ürkek cümleler gelir aklýna o saniye..
Ve ayný saniyede giderler..
Eskiden;hangisinin bir dilek arifesinde kaydýðýný takip edemediðin,
Gözlerini ayýramadýðýn yýldýzlar yoktur o gece,
Ay yoktur..
Gördüðün sadece sonsuz bir karanlýktýr.
Kendi sýnýrlarýný görmeye çalýþtýðýn gibi,
Dakikalarca oyalar seni o sonsuz karanlýk..
Artýk arkaný dönme vaktin gelir,
Ya alnýnýn akýyla çýkarsýn o sahneden,
Ya da tek kiþilik yeni senaryolar yazmak üzere;
Yavaþ adýmlarla ayrýlýrsýn sokaðýndan...


_Yaðýþ_
Sosyal Medyada Paylaşın: