Kavrulup,yandım

kuþ seslerinin, cývýltýsý karþýyordu,
piknik yapan, oynayan dedikodu eden,
insanlarýn seslerine,
güzelller çimenlerde toplanmýþ sohbet ediyordu,
ellerinde birer bardak çayýndan yudumlarken,
diyecek yoktu, onlarýn neþelerine.

biri vardý, içlerinde,
gözüm takýldý, onun güzelliðine,
kahverengi iri gözleriyle, uzun kiprikleriyle
baktý, görünce gözlerime,
birden çarpmaya baþladý kalbim,
terledim,ýlýk bir þeyler akarken içimden,
daðlar eriyecekti sanki, ateþimden,
kýzardým, allah’ým dedim kim bu içimden,
bu ne güzel kýz, bu ne güzellik böyle,
kýzýn güzel gözlerinde kaybolurken.

soramadým bile adýný,
pembe bulutlar dolmuþ uçuþan gözlerimle baktým,
sadece uzaktan, uzaktan,
kirpikleri uzun,kalkýk burnunun,
esiri oldum,bir anda,
esiri oldum da, hep onda kaldý aklým.

bir bakýþý vardý ki,
yýkýlmamak, mümkün deðildi önünde,
yanmamak,yanmamak mümkün deðildi,
onun bakýþlarýnýn yaktýðý ateþinde,
ve sevdalandým,
vakit azalmýþken önümde,
onun iri gözlerindeki güzelliðinden,
etkilenip,
onun tüm bedenimi saran,
ateþinden, kavrulup yandým.

A.Yuksel Þanlýer
1972
Antalya










Sosyal Medyada Paylaşın: