ÜÇGEN ADAMLAR
Ölüme konuk olduðumda tanýþtým onlarla
Sessizdiler aðýzlarý yoktu
Düþünceleriyle, gözleriyle konuþuyorlardý
Çok ama çok kalabalýktýlar...
Yalnýzdým karþýlarýnda
Ben ve üçgen adamlar.
Öfkeyle koca kayalarý, taþlarý
Atýyorlardý üstüme
Of f f çok aðýr, çok acýtýyor
Atýlan kayalarý
Ellerimle kenara itip
Nefes almaya çalýþýyordum
Onlar öfkeli, daha çok atýyorlar
Ben kenara ittikçe...
Vazgeçmedim caným yansa da
Vazgeçemedim
Nefes almak içindi tüm bu uðraþý
Nefes almak...
O kadar güzel ve gerçek ki,
Evrendeki her þeyden büyük,
Büyüksün nefes aldýðýn sürece.
Sonunda öfkeli ve yorgun
Toplandýlar çevreme
Ben o koca kayalarýn arasýnda
Parçalanmýþ kanlý ellerimle
Yine dik, yine emin baktým
Yüzlerine...
Vazgeçtiler
Öfkeyle ’düþündüðümüzden güçlü çýktý’ dediler.
Benimle anlaþmaya karar verdiler,
Ve özgür býrakarak
Hayata, yaþamama bir þans daha verdiler.
Ben on beþ gün süren komada
Savaþtým ve kazandým
Üçgen adamlarý bile yýldýrdým
Ýþte hayata yeniden baþladýðým
Yeniden güneþi, ayý, yýldýzlarý
Çiçekleri, böcekleri ve çocuklarý
Ýzlemeye baþladýðým, sarýlýp kokladýðým hayat;
Sen üçgen adamlardan da
GÜÇLÜ VE ÖFKELÝSÝN
BANA KARÞI!..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.