Çilelerim

Son sigaramý içerken gözlerim doldu
Aðladým.
Öylece oturmuþtum kaldýrým taþýna,
Sabah olmuþtu.
Ve beni orda tutan çok þey vardý.
Öyle aðýrdý ki yüküm,
Kalkamadým.

Düþündüm durdum sabaha kadar.
Üþümüþtüm tutmuyordu hiçbir yerim.
Toparlamak istedim kendimi,
Atmak istedim yoðunlaþan trafiðin ortasýna.
Evet, ölmek istedim.
Ama öyle doluydum ki,
Bir türlü kaldýramadým bedenimi.
Ve anladým kaldýrým taþýnýn da yýprandýðýný.

Çürümeye baþladý hayallerim,
Perde perde canlandý gözümde.
Ve artýk hýrsým kadar azimli deðildim.
Uçsuz bucaksýz boþluðun ortasýnda,
Dinmeyen yaðmur gibi döktüðüm gözyaþlarým
Aldý götürdü geceden kalma izmaritleri
Bu kaldýrýmlardan.
Ben kaldým yine.

Kendime yediremediðim
Bu zalim gururum hep engel oldu gülmeme.
Þimdi anladým;
Yansam da ýsýnmaz titreyen bedenim,
Donsam da soðuktan,
Buz gibi daðýlmaz çilelerim.

Kendim yaðmaladým ömrümü aslýnda.
Dost bildim kendime,
Yalan da olsa yüzüme gülen yüzleri.
Þimdi çaresiz otururken,
Sorumlu olduðum ömrümün her basamaðý
Ýntikam alýyor benden.
Soluduðum hava kadar kirli olmasa da kalbim,
Dayanmasa da iþkencelere yorgun bedenim,
Anladým ki kolay deðilmiþ ölmek.

Þimdi ödüyorum iþte,
Güvenmenin, sevmenin bedelini.
Taþýyamadýðým,
Kaldýrým taþýndan kaldýramadýðým bedenimle,
Çaresizlik içinde, yalnýzlýk içinde,
Korku ve tedirginlik duyduðum anýlarýmla…

Sosyal Medyada Paylaşın: