İstanbul
Ýstanbul
Fýrtýnalar kopuyor yüreðimde,yaðmur ve ayaz,üþütüyor sensiz bedenimi
Bekliyorum geleceksin diye..
Ah istanbul ah, neler gördün kimbilir, ne aþklar ne sevgiler...
O muhteþem boðazýna hangi sevdalarý gömdün?
Hangi umutsuzlarý aldýn karanlýk sularýna.
hangi aþýklarý meze ettin,hangi sevgilere zehir oldun?
Nelere þahit oldun istanbul?
Öyle çirkinsinki bugün istanbul.
Boðaz bile boðuyor beni baktýkça.
Oysa ne kadar güzeldin.
Kýzkulen,hisarýn,taksimin,hidiv kasrýn,boðazýnla..
Off istanbul..
Sana baktýkça doyamýyordum.
Ben nankör deðilim istanbul,güzelliklerini inkar etmiyorum.
Ama artýk göremiyorum,hissedemiyorum seni..
Ahh istanbul yanlýz deðildi, sana gýptayla bakan gözlerim..
Seni gezerken her yeni keþfediþte yanlýz deðildi heyecanlarým...
Þimdi ise boþuna deðil haykýrýþlarým...
O yoksa herþey karanlýk herþey boþ.
Artýk sende... sende yoksun istanbul....
Safiye özgöç
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.