Karanlýk önümüzde upuzun bir duvar
Ötesi görünmüyor
Kapýnýn dibinde duruyor bavul
Yanýnda bir çift ayak
Bavulun üstünde
Yüzü yere düþmüþ bir gölge
Belli ki yolculuk var
Adam
Sýrtýný yaslamýþ kendine
Sývasý dökülüyor duvarýn
Ayrýlýk hüküm sürüyor odada
Kýsa cümleler dökülüyor dudaklardan
Kaçamak bakýþlar
Banyodan dým dým damlýyor su
Daha dün diyor kadýn
Daha dün
Ellerinle ördüðün saçlarým
Kesilmiþ
Bir çöp kutusuna savrulmuþ
Yanmak için sobada bekliyor
Bir metre karenin içinde
Eller birbirinden kilometrelerce uzak
Gözler sanki denize dalmýþ
Çýt desen kýrýlacak
Bunca yýllýk emek
Camlar uðulduyor
Bavul hala bir ölü gibi
Kapýnýn eþiðinde öylece duruyor
Ýþte böyle zamanlarda
Daha çok üþüyor sevgi
Sözün dili tutuluyor
Ya tavana dikiliyor bakýþlar
Ya yere gömülüyor
Adam diyor ki
Bak þu iþe
Her þeyin bir sonu varmýþ
Yüzükler çýkýyor parmaklardan
Ayný anda düþüyorlar boþluða
Yuvarlanmaya bile cesaretleri yok
Ayrýlýk sabýrsýz
Duvardaki saat durmuþ
Altýdan öteye geçemiyor
Bir çocuk sesi geçiyor yüreklerinden
Aðlayarak
Uzatýyorlar ellerini
Ne olur kaldýðýmýz yerden yeniden baþlasak
Kadýn yýðýlýyor üstüne adamýn
Öylece kalýyorlar
Ayrýlamýyorlar
Ayrýlamýyorlar
Ýsa Ýnan