Acýdým..
Çok fazla kanatýldým..
Çarmýða gerildi bu gece ümitlerim..
Mankurtlaþtýrýldý duygularým..
Satýldým hatta Çamlýbel’in mal pazarlarýnda..
Küçük bir çocuktum oysaki..
Bütün muhtaç haliyle yanaklarýnýn okþanmasýný isteyen..
Nerden bilirdim ki..
Okþayacak ellerin yüzümü kýzartacaðýný..
Nerden bilebilirdim..
Düþerken elini uzatacak zannettiklerimin..
En büyük çelmeyi atacaðýný..
Bilemezdim..
Daha düne kadar onun gözlerinden çektiðim..
Siyah beyaz bir resimdeki muzdarip suretimin..
Ansýzýn yýrtýlýp atýlacaðýný..
Aðlama gözlerim..
Sen öncelerden alýþýksýn buna..
Biliyoruz ikimizde..
Bu gönül böyle hoyrat oldukça..
Göz pýnarlarýn daha çok kuruyacak..
Ýsyan etme yüreðim..
Sýrtýmýzý döndüðümüz duvarlar bile..
Hançer olup içimizde parçalanacak..
Biz çizgi daha çek kara kalemim..
Daha çok yaprak eskiteceðiz
Dostluk, vefa denen bu defterden..
Ahreti düþünme artýk ey ruhum..
Bilirim ki bizde ölür gideriz bir gün..
Bir dostun açtýðý kederden..
Artýk son cümledir beklide bu son hece..
Toplandý sahteliðin hakimleri..
Bak bir dostluðunda kalemi kýrýldý bu gece..
15/02/09 00:30
ÝSTANBUL
ÜMÝT ÜNAL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.