Aşk Affeder Mi Yokluğu?

Aþkýnla kuþatýlmýþ bir þehrin tam ortasýndayým
Gün raks ediyor çatýlarda, adýmlarým hep sana
Daðýnýk geceden uyanan insan harmanýndayým
Tortusu yüreðimi yakan sevdasýn avuçlarýmda.

Yontusuz düþselliðinin bakir bakýþlarýnda yitiðim
Hangi yana esse rüzgâr masallarýn hep bana deðer
Sorgusuz güzelliðinin zindanlarýnda ölüm içtiðim
Et ve kemikten oluþan duyguyum, göðsümde keder.

Fasýlasýz bir ömrün saraylarýnda güneþi özler sýrtým
Yargýlarýn ipleri çürüdü artýk, kurudu sevda topraðý
Topladým gönül yataðýmý þimdi, üþümekte nabzým
Doymadým dünya coþkularýna, sensiz gözüm kapalý.

Eskimiþ deðerlerin sarhoþluðuyla geçersin sen özünü
Sevdalý gözlerinle gömersin sana adanmýþ sözlerimi
Yongasýz ayrýlýklar kentindeyiz, ýslatma aþk közünü
Bekleyiþle çoðalýyorum, sabrým çözer mi düðmelerini?

Ezildikçe içlenirmiþ her çiçek, alýnganlýk döker tohumu
Þüphenin yoldaþýdýr kurt, yudumlara böler öfke ruhunu
Her ömrün hikâyesi uzundur, kýsacýk anlarýn mutluluðu
Ecelsiz kaygýlar cennetindeyiz, aþk affeder mi yokluðu?

Selahattin Yetgin
Sosyal Medyada Paylaşın: