Senin hersabah uyanýþýn cesaret verdi bana: Hayatý yaþayabilmeme, belki de ne bileyim! sensizlik düþüncesinin, ip olup boynuma geçmemesine.
Hergece nefesini dinlerken ve sen uyanmadan uyanmadýðým hersabah; yükseklerde bir adýmlýk zemine basarak bekliyorum. Sen uyanmadan uyanýrsam bir sabah; kangren olmuþ dizim bükülür o kanzerli zeminde: düþerim.
Nasýl olup da üzerim seni anne! Nasýl atarým bunu içimden? Yardým et... Aklýmdan çýkaramýyorum. Biliyorum;bir ölüm ya da birkaç yeniden doðum daha çekeceðim bunu.
Nasýl üzdüm seni annem! Ýçim öyle daralýyor ki heran yanýnda olmak, sana sýðýnmak ve yine beni sen teselli et istiyorum.
Dün gece yanaklarýný öpüp gittim ya hani uyumaya... Sessizce kapýlarý açtým, yanýna geldim. Nefesini dinledim anne. Yanýna uzandým usulca. Sen bilmeden saatlerce aðladým sessizce.
Uyanmaný istedim.Yapamadým. Beni gözü yaþlý görürsen seni teseli edemezdim: üzülürdün. Ýþte o an! sensiz bir sabaha uyanmýþ gibi olurdum anne.
Anne Tek istediðim, huzurlu uyuman ve yine sabah benden önce uyanman.
Üzüntüm, zihnimi bitip bitip baþlayan vardiyalara bölüyor. Çok kötüyüm anne; dayanamýyorum. Bilmiyorum bu üzüntü kaçkez daha bölecek uykularýmý.
Seni çok seviyorum anne.
Bunu unutmam, seni üzdüðüm günün öncesi ölmem demek. Atlatabilmem içinse, her nefesinde yeniden doðmam gerek.
Seni en çoktan da çok seviyorum. Ýyi uykular anne. Sosyal Medyada Paylaşın:
cankat Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.