Günâh

þerefine yalnýzlýklarý yudumladýðým bilmem kaçýncý gece
sararmýþ fotoðraflar ve mektuplar elimde
suspus olmuþ koca bir ömrün eþiðinde
tenimde uyutamadýðým arzularýmý
demlerim ay’ýn gölgesinde
sonra;
okþarým sefilliðimi rüzgârýn elleriyle…






yalnýzsan;
yanýk olur gecelerin dibi
yýldýzlara takýlýverir acý tebessümler
kadehlere doldurup gözyaþlarýný
dalgalar öpüþürken yosun tutmuþ kayalarla,
yine de
þerefine dersin þerefine!..
dersini vermiþtir oysa hain gece
ne bir adým ileri, ne de geri
kalýrsýn bir baþýna yalnýzlýðýn derin koylarýnda...







hâlbuki;
kal vakti olmalýydý yolun sonunda
akreple yelkovan usulca seviþirken
gün/âhýný yüklerken yarýnlara
uyandýrmamalýydýn giderken düþlerimden
varsýl cümlelerin süzülmeliydi
arsýzca yüreðimin dehlizlerinden…





Özlem
Sosyal Medyada Paylaşın: