ONLARA VADEDİLEN YARIN

[ itaONLARA VADEDÝLEN YARIN

Kimse baþkasýna vadedemez yarýný
Ölürken çocuklarýmýz sokakta
Kalkýp geldikleri uzak köylerden
Getirdikleri umut kýrýntýlarýný
Tüketirlerken varoþlarda
Kanadý kýrýk serçe sesinde

Kuru dalda yeþil týrtýl
Kaldýðýmýzýn resmidir Ýstanbul
Bozkýr çocuðuyduk biz
Hamurumuz ak balçýkla yoðrulmuþ
Duyduk ki kentlerin topraðý altýnmýþ
Bir altýn da bize ya nasip
Deyip yollara düþtük
Elimizdeki gümüþten olduk

Çocuklara okul hayal babalara iþ
Ýþ kazasý olmazsa trafik kazasý var
Bulunmazsa oynarken kaldýrýmda
Üstüne üstüne yýkýlýr
Köhnemiþ düzenin kara yapýlarý
Beyoðlu’nda bir sokakta kalýr
Belki de Kalyoncu Kulluðu’nda
Taþlar arasýna sýkýþýp kalýr
O canýný enkaz altýnda býrakýr
Yoðunlaþýp kaybolur þehir sisinde

Gövdesi midir mitile sarýlý duran
Yoksa geleceði mi yaþýtlarýnýn?
Nasýl üryan merhaba dediyse yaþama
Bir nefes aðýtla
Öyle gider kefensiz ve tabutsuz
Al utançlarýna sarýlmýþ olarak büyüklerinin
Bir saðlam oyuncakla oynamadan
Ýzler mi kalýr çocuk düþünden?

Bizim çocuklarýmýz sokakta ölür.
Kefensiz gömülür
Günah iþlemedi ki baðýþlansýn
Ne cenaze arabasý vardý ona verilecek
Ne birkaç metre toprak gömülecek
Otomobil bagajý ona yetecek
Bir yandan doðarken kendileri
Hayalleri gömülecek
Kaç gün kaç gece üþüdüðünde. Nisan 2002 Þirintepe
lik ]
Sosyal Medyada Paylaşın: