Nasýl tarif etsem, nasýl anlatsam
Dillerde ’deli yar’ denen kiþiyi
Deyin dostlar nasýl kafamdan atsam
Her nefsi, her þerri yenen kiþiyi.
“Her yemekten önce kýlýp namazý,
Mutlak çoða tahvil etmeli azý.”
Her daim dilinde þükür, niyazý
Gönül havuzunda dinen kiþiyi
Sanýrým seherden az daha erken
Mavi boncuk oldun dosta giderken
Ha bugün, ha yarýn ötesi derken
Yüzünü canana dönen kiþiyi
Zuhur ile zahir güler, son yanar
Daðda, derelerde duman don yanar
Kalemde “deli yar” özde kan yanar
Dersem üzer miyim gönen kiþiyi
Hakikatten yana, halveti hakla
Ayaða taþ deðse gönlünü yokla
Yarabbi rahmet et kýyýnda sakla
Kötülük görünce sinen kiþiyi
Kýrklar ile yedi, yetmiþ, onda mý?
Hak ayakta, gerçek mahzun zanda mý?
Gök kapalý aradýðým tanda mý?
Yoksa candan cana inen kiþiyi
Gönen: Nemli toprak
Zülfikar Yapar Kaleli