SANKİ

Adýmýmý attýðým her yer
Korkunç bir bataklýk oluyor
Elimi uzattýðým her çiçek
Koklayamadan soluyor

Yemyeþil bir vadiye açýlýyorum
Ýçine girince bir çöl oluyor
Her sene meyveyi döken aðaçlar
Elimi uzatsam kökten kuruyor

Sabredeyim diyorum bulurum sebat
Sabýr taþý ortasýndan çatlýyor
Ýçimdeki ümit ve sonsuz hayat
Beni anlamadan geçip gidiyor

Ne yaptým herkese bana küstüler
Baðrýma bastýðým hep taþ çýkýyor
Dertliyim dedikçe yüz çevirdiler
Periþan halimi kimse bilmiyor

Yandým-yandým küle döndüm köz iken
Bahtým yeller ile uçup gidiyor
Yýlaný yola getiren tatlý söz iken
Aðýzdan çýkaný kulak duymuyor

Herkes bana düþman kinler bilenmiþ
Kara gözler husumetle bakýyor
Hayat benim gibi ona gülmemiþ
Kap karara talihini benden biliyor

Dost ol, insan ol her þeyden önce
Gülmeli o gözler her gün aðlýyor
Doðru yola eriþ, bul bir an önce
Ýnsanlýk bununla huzur buluyor

12.09.1982
Saðmalcýlar/Ýstanbul
Necati ÞÝMÞEK

Sosyal Medyada Paylaşın: