Tanrýsal varlýkta son bulan suyun
Üstüne yazdýðýmýzý sanýrýz herþeyi,
Öyle bir farkýndalýktýr bu.
An’ý bir kenara býrakýp
Sorgulasak;
Zamanýn di’li geçmiþ halini
Bir çýrpýda öldürenleri…
Kocaman özürlerin sýkýþtýðý
Kör fikirlerin köþelerini
Yontmak istercesine eser rüzgar
Ruhun inceliklerine.
Kara bulutlarýn toplandýðý beyinde ki
Fýrtýna, þimþeklerin ýzdýrabýný kamçýlarken;
Yakýlan can günahlarý dillenir…
Öfkeli tene deðen
Kýzýl mavi gamlarla aðlar yüce Rab!
Ýnsanlýk dilenir,
Týslayarak dökülen kelimelerle
Çaresiz dil…
Ýner huzursuzluk, dilden beyne
Yaðmur diner.
Yontulmuþ eciþler;
Baþlar ayný seramoniye
Üç ileri, beþ geri
Elde kalan iki…
Yetmez ki insan demeye?
Yetmez !
Yeniden aðla Ya Rab!
Dindir ruhlarda alevlenen ateþi
Dindir öfkeyi…
Aðla Rab!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.