ýþýk rengi olsa kalem boyalarýmýz içinde, o renge boyardýk tüm yýldýzlarý ama yoktu ki. yeþiller senin olsun dedik, benimkiler maviye boyalý, gökyüzü dersen zaten, ikimize birden sevdalý ne fark eder ki.
kitaplardan tanýdýðýmýz o kuþlarý, ne kadar arasak o kadar bulamayacaktýk ve kaçan ilk uçurtmanýn ardýndan, iki gözümüz iki damla yaþ, aðlayacaktýk /ne güneþ babamýzdan bir ip ucu gelecekti kayýplarýmýza ne de ay dededen bir teselli, gece boyu aðlamalarýmýza/ rengini bizden almayan yýldýzlar gibi düþecektik baþýmýza, ölümler olacaktý gökyüzünün hiç kimsenin olduðu, iþte ancak o zaman, böyle anlaþýlacaktý
*
haydi, el-ele göktaþý çukuruna koþalým, bir baca gibi tüterken dumanlarý el koyalým. yeþili ormanýmýz olsun, mavisi sonsuzluk bakýþlý, gökyüzü kadar biz, yeryüzü sevdamýzý bir daha anlatalým.
yarýnlarýmýzý almadan yanýmýza, boyu bizden ulu bir fidan gölgesine sýðýnsak býrakýp fal hesaplarýný öte yana, el-ele denize dalacaðýmýz rüyalara yol alsak /ne kavrulmuþ yapraklar arasýndan bir ýþýk düþer üstümüze ne de korsanlar býrakýr, tüm denizler adýna ganimetleri bize/ son trampet takýmý vurmalýmýzdan geçer, uygun adým üflemelerimize uçar ve anlarýz ki yeryüzü denilen masal, selam sevmeyen bir musalla taþýnda yatar
*
daima benim en sevdiðim elbiseyi giy, seni göreyim derin olsun yýrtmacý çýrýlçýplak. daldan yeþil evcilikler topla, mavi oynayalým oyunlarý, gerçeðini içimizde saklýyormuþ gibi yaþamý kucaklayarak.
adýmýza çocuklar doðuralým, þiir gibi oðlanlar ve kýzlar, saçlarý yandan örgülü bir cüret olup büyüsünler, alabildiðine sevecen ve olabildiðince hoþgörülü /dünyanýn yarýnýný biz, bugünü böyle yaþayarak deðiþtirelim hangi düþüncemize makas olacak yasalar, izleyelim, görelim/ ve canýmýn içi, olmayacak bir duaya amin demek deðil bu, düþün inanacaksýn iþte ayak altýnda yeryüzü ve gökyüzü, bulunduðumuz yeri nasýl açýklayacaksýn
Cevat Çeþtepe
Sosyal Medyada Paylaşın:
uzungemici Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.