Hayat sona eriyor adam,
Ben aþk adýna yitirilenleri,
Özlem pamuklarýyla sarmalamaya çalýþýrken.
-Çýkmaz- tabelalarý asýlmýþ ömre
Hiçbir sokak mutluluða çýkmýyor.
Kalbim ilerleyemiyor,
Ara yollar müebbet kazý çalýþmasýnda...
Tedbirliyken sobeleniyoruz aþka.
Duvarlarýn ardýna saklanýp,
Yüzüne en son rastladýðýmýz aþk iken,
Sevdamýzdan hýzlý koþup,
Duvarý en son sobeleyen,
Acý oluyor...
Ýstemeden sobeleniyor o da
Ayrýlýðýn çanlarýna asýlý kalýyor.
Aþktan çok sarhoþ bir edayla.
Acý kendini acýyla vuruyor duvarlara.
Bizi bir kez daha hükmen maðlup etmek adýna...
Aklýmýn karýþýk kelimelerinin
Mürekkebi akýyor gözlerimden.
Daðýlmýþ cümleler süzülüyor yanaklarýmdan.
Aþkýn acýyla baðlantýlý olduðunu söyleyenlere
Ýnanmaya baþlýyorum hýzla.
Ve ’mutlu aþk yoktur’ diyen Louis ARAGON’a
Hayat bitiyor...
Beni bunca üzmene deðecek nedenlerin var mý,
Merak ediyorum...
Bir insaný tüketmeye yetecek kadar kin ve nefret,
Mazeret...
..................
Ben ölüyorum...
Sen hala bir cesede savaþ alanýnda
Kýlýç sallamaktasýn
Aþk müsabaka ise þayet,
Skor belli,
Ben ölüyorum...
Sen hala ölü bir bedenle savaþýyorsun.
Ama ölüler savunamazlar kendilerini,
B Ý L M Ý Y O R S U N!
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.