Küçücüktü elleri,
Minik ýþýl ýþýl gözleri,
Burnu akýyordu, üþüyordu,
Yarýnlarý olacaktý,
Bir de sevdikleri,
Üþüdü, ürperdi,
Korkuyla titredi,
Baþýný kaldýrdý ürkek,
Toz duman arasýnda
En kötü vahþeti gördü,
Ýnsanýn;
Ýnsana olan düþmanlýðýný gördü,
Nedenini bilmeden
Kaçmalýydý biliyordu,
Ne ailesi yanýnda
Ne de yanýndakiler ailesiydi.
Yýkýlan binalar
Toz duman arasýnda,
Periþan yapayalnýzdý.
Artýk ne bir park kalmýþtý,
Ne de evim diyebileceði bir yer
Kaçmalýydý biliyordu.
Eðer sað kalýrsa,
Yarýnlarý olacaktý,
Bir de sevdikleri.
Kaçmalýydý biliyordu,
Hayatta kalabilmek uðruna,
Yaðmur misali yaðan bombalar arasýnda.
Gök kýzýl, yer kýzýl,
Her yer, her þey kýzýl,
Yanan binalar, kaçýþan insanlar,
Allah’ým! ! !
Karabasan gibi, her yer kýzýl,
Küçük bir zaman diliminde
Her þey oldu kýpkýzýl.
Ýnanamadý küçük gözleri gördüklerine,
Ellerine uzanmadý yardým eli,
Kaçacak bir yeri kalmadý.
Düþtü omuzlarý dizlerinin arasýna,
Sarýldý minik elleri bacaklarýna,
Baþýný dizlerinin arasýna kapatýp
Sýmsýký yumdu gözlerini.
Duymak istemiyordu kulaklarý,
Görmek istemiyordu gözleri,
Bu vahþetin arasýnda
Yarýnlarýný göremiyordu,
Sevdiklerini düþünemiyordu.
Kaçmalýydý biliyordu,
Eðer sað kalýrsa
Yarýnlarý olacaktý,
Bir de sevdikleri.
Ayþe Manav
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.