En kuytu köþelerde ruhuna pusu kurmuþ Yolunu gözler hazla fýrsat kollar ýssýzlýk Ya ölüm tattýracak ya yaþanmamýþ rüya Ah garip nere gitse ille orda yalnýzlýk
Saçlarý darmadaðýn sakallarý bir karýþ Gözleri gaîblerden bir davet bekler gibi Ancak sonsuzda biter bu büyük sefil yarýþ Pul pul dökülür ömrü herkes sanar konfeti
Bir sihirli el kalpten silse derdi hüzünü Ansýzýn ve yavaþça kalksa baþýndaki dam Bilirim ki hiç bir þey güldüremez yüzünü Kalabalýkta bile yine hep yalnýz adam
(Kadýköy / Ýstanbul - Þubat 1975)
Zekâi BUDAK
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zekâi Budak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.