Karayasa

/Deðil mi ki, kavgasýný yitirmiþin
artýk ev’e, evine dönmesi kabil deðil/

Beni, çocuklarý korkutan adamýn
sokaðýnda pusuladýlar anne
Aðzým kan revan
aðýzlarý salya ve pislik içinde


Türküme sövdüler, þarkýlar söylediler
düþerken dizlerim; toprak yandý avuçlarýmda
deli deli patladý çýðlýðým
Bir yanlýþý haber verircesine
ürperdi apak güvercinler


Sülü’nün vurulduðu pencere kenarýnda
küçük bir çocuk dudaklarýný ýsýrýyordu
Sardunya kokarken
genç kýzlarýn astýðý çamaþýrlar


Güneþ yolunu yitirdi
karanlýk dile geldi kentte
Otobüs duraklarý yorgun
karanfiller saðýr düþtüðünde;
Baðýmsýzlýk artýk babamsýzlýk kadardý anne


Beni, çocuklarýn geleceðini çalan adamýn
Karayasa’sýyla tutukladýlar
fikrim isyan, direncim küfürdü
birileri buz gibi su’yla kýrdý sýrtýmý
kamýþýma tel örgüler taktý kimileri


Parmak uçlarýmý kopardýlar
saçlarým, paramparça bir coðrafya kadar daðýnýk
artýk bir gömleðim bile yok anne

/ Beni bekleme, taþ atmaya gidiyorum; çocuklara kurþun
atanlara/

Devin Karaca





Sosyal Medyada Paylaşın: