Gözlerimdeki sis perdesi çekildi.Acýmasýz beyinlerde yaþamak istemeyiþim bundan, köpük köpük her gün biraz daha eriyen…
Elbette ölüm!
Birazda ölümden bahsedeceðiz. Terk edilip gidilmiþliðimizin yasýný tuttuk, ecelde tutacak hem beden, hem de gönül yasýmýzý, biraz da o aðlayacak bitmeyen zifiri gecelerde. kolay deðil o kadar teslim etmek ucuz da olsa bu yüreði.
Sen de duyuyor musun ecel biraz sesimi. Nefes týpaný çektim horultularda yok, sessizlik hüküm giydi bendeki sana.
Gurur duymalýsýn nicedir beklediðin daraðacýnda sallanýyorum, salýnarak.
Ne boz yüzün var senin duyuyor musun beni? Orda mýsýn?
Bak geldim iþte. Aç kucaðýný, sarmala. Kaybolayým uçsuz soðuk bedeninde….
Buradayým yanýnda.
Þarkýlar söylüyorum sana kürdili-hicaz nezdinde. Kemanýmýn telleri kopuk, sazým akort tutmuyor. Varým, yanýndayým. Bunca yýlgý, bunca haykýrýþtan sonra.
Yalnýz býrakmadým seni ey Ölüm! Geldim iþte, ne kadar övünsen azdýr…
Ah kardeþim
Biliyorum dertlisin
Anam hep derdi .
Allah çekenine verirmiþ derdi
Azrail peþine mi düþtü
Yazýk sana gençliðine
Mýh oldu derdin bende
Çay demsiz içilmez
Semaverde olmasýn
Yeter ki seninle içelim
Beraberce demlediðimiz
Teneke demlikten
Sen olmasan neye yarar
Rakýnýn tadý kaçar
Çilingir sofram sensiz
Gül bahçemi diken kaplar
Gitme býrakma beni bu sahte dünyada
Canýna can olayým
Salma dipsiz yarýnlara…
Hatýrlarmýsýn
Zeytin yerken hep kavga ederdik
En büyüðünü almak için
Bulaþýk yýkama kavgamýz
Tabaklarýn kýrýlmasýyla son bulur
Sabunlu leðenlerdeki suyla
Islatýrdýk birbirimizi,
Gitme be can dostum
Kiminle seyredeceðim ben yaðmuru
Aþýk olduðum kýzlarý kime anlatýp
Kimden akýl alacaðým
Kim diyecek “demedim mi ben sana “
Hatýrlar mýsýn sen ütülerdin pantolonumu
Çift çizgi yapar
Mintanýmýn düðmesini diker
Çoraplarýmý sen yamardýn.
Küçüktük daha anýmsar mýsýn?
Bayram sabahlarý bizim için
Cami avlularý demekti
Herkesin elini öper
Harçlýk almak için sýraya girer
Sonra yine kavga ederdik
Sobada kavurduðumuz kestaneler
Havada uçuþurdu teker teker
Nerden çýktý þimdi bu zamansýz ecel
Gidersin elbet bir gün
Daha çok iþimiz var
Dost ölümü mü?
Kendi ölümünden daha acý gelir sana. Hatýralarý yaþayacak,
geçmiþin acý, tatlý anýlarý hayalini, yürüyüþünü kim bilir kaç
kez yad edeceksin. Ne acýdýr, acý da kesmez artýk seni. Her geçen
gün yokluk; uykuya hasret, alkol kokan gözlerinde yeniden beli-
rir.
Ortada kaldýn yetim – öksüz.
Akþamlarýnýn tadý – tuzu, kavgalarýnýn deðiþmez baþ aktörü,
cinnet getiren hayatýnýn tek doktorudur dost. Ya þimdi. Ne ola-
cak, nasýl yaþanacak, çivisi çýkmýþ bu eþkýya dünyada? Kim anla-
yacak seni onun anladýðý gibi?
Onca dostluðumuzu tek celsede sunduk kendimize
Suskundu sözcükler, yüreðimiz yeterince konuþmakta, anla-
maktaydý bizi. Gözlerin geçirdiðin günün kopyasýydý. Akþamlarý
konuþmasakta seninle, ben o çehrenin deðiþmez seyircisiydim.
Hayattaki tek varlýðým. Ne ana – baba özlemi, ne de sevgiliye
olan özlemim depreþiyordu. Koymuþtum hepsinin yerine seni.
tutmuþtun herkesin yerine habersizce…
Bundandýr ölüme olan kinim
Diyeceksin “yine kendini düþünüyorsun.”
Ýlk defa kavga etmeden hak veriyorum sana.
Gitmiþtin, benim dýþýmda ne varsa alýp gitmiþtin öbür tarafa.
sensizliðe gömmüþtün beni
Üzerine attýðým her avuç toprak parçasý, aslýnda benim ölü
topraðýmdý, þimdi daha iyi anlýyorum.
Dinlenmeye çekildi sözcüklerim, maðlubiyet yaþýyor i mgele-
rim, dizeler yalýnayak, dizelerim suskun.
Kabuk tutmuyor yaram kanýyorum…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.