Boğazımdan geçmiyor ölüm...

Boðazýma kadar dertle gömülmüþüm,
Boðazýmdan geçmiyor ölüm...
Üzerime her ne serpiyorlar ise toprak deðil!
Olsa bilmez miyim?
Dizlerimi kanattýðým günlerden kalma bir aþinalýk yatýyor þimdi yataðýmda,
Dizleri kanlý,gözleri yaþlý
Sözleri gam yüklü bir çocuk þimdi bende kalan ne varsa...
Dolu dolu olmuþ gözlerim,
Öyle kurak ki bu yerler,
Dolu dolu yaðýyor kahýr ve keder!

Dizlerime kadar acýyla sarýlmýþým,
Dizi dizi kazýnmýþ alnýma,alýn yazým...
Beni neyle anýyorsa,onlar anýlarým deðil!
Olsa bilmez miyim?
Yaþanýlan her ne varsa,iyi veya kötü hala avuçlarýmda,
Bir an geliyor hapþuracak oluyorum;
Aynada kalmýþ sliüetimden bir ’çok yaþa!’
Ama yaþam ile ölüm arasý bir iskambil oyunu,
Nerden bileyim ki ecelin huyunu?
Bir as,bir papaz ve bir vale;
Düþtün mü ey aþýk þimdi yerlere!?

Düþlerimin en mavisine kadar karalar baðlamýþým,
Kara kara bulutlar düþmüþler,bilmemiþim...
Ne zaman baksam bir pencereden dýþarý,
Bir balkondan aþaðý;
Hep ayný çocukluðu sevmiþim!
Her eðildiðimde bir misket düþürmüþüm,
Her düþürdüðümde düþmüþüm,gerçek sanmýþým...
Öyle yanýlmýþým
Ve öyle yanlýþmýþým ki;
Ne kadar doðrum varsa götürmüþ hepsini!
Mavi önlüðü içinde,öðrenmekten uzak,
Öðretmekten aciz bir halde durmuþum.
Durduðum yerde yorulmuþum biliyor musun?
Yaþýtlarým koþmuþlar,
Dað bayýr aþmýþlar;
Ben odama taþmýþým,sünger çekmiþler üzerime...

Taþýtlar geçmiþ gölgelerimden ergenliðimin,
Ben sivilcelerime karýþmýþým!
Aþýk olmuþum çok kez anlamsýz ve amaçsýzca;
Þiirler karalamýþým kara tahtama
Kimse okumamýþ.
Almýþ baþýný gitmiþ aþk,benden çok uzaða;
Hiç tanýmamýþým,
Çok uzaktan akrabaymýþým oysa!

Þimdi bir keman,bir ud sesi gibi aðýr aðýr kulaðýma düþerken;
Sen!
Ecel tutmuþ kollarýmdan,
Tam düþeyim derken...
Boðazýma kadar dertle gömülmüþüm,
Ama boðazýmdan geçmiyor ölüm...


Sosyal Medyada Paylaşın: