Uzun zaman sonra, ilk kez dertleþtik seninle,
Yudumlanan çay ve sigara eþliðinde
Tam dertleþme denemezdi aslýnda,
Ýçimde gizlenen acýlarýmý anlatamadým sana,
Üzülmeyesin diye…
Sadece üzülmeyesin diye mutlu görünmeye çalýþtým,
Gözyaþlarým için için kalbime akarken,
Yüzümde yedi rengin çiçekleri açan bir gülümseme gördün.
Affet beni anne.
Yakýþtýramazdýn bana biliyorum,
Çünkü beni hiç böyle görmedin...
Ne sen, Ne de baþkalarý yüzümdeki
Maskenin sahteliðini fark etmedi.
Ben sizin gözünüzde, yenilmezdim,
En kötü zamanlarýmda bile yýlmazdým,
Ýçimdeki kopan fýrtýnalara inat,
Her zaman durgun bir denizdim.
Sen de öyle sandýn anne.
Ýçimde sakladýðým onca mücadeleyi,
Býkkýnlýðý, yýlgýnlýðý görseydin eðer üzülecektin,
Biliyordum. Sana anlatamadýðým için,
Affet beni anne.
Baþkalarýnýn gözünde güçlü oldum daima,
Benim düþüncelerim doðru olandý,
Ýçimden inanmasam bile
Doðruluk adý konduðu için kendi doðrularým oldu..
Yapraklarý dökülmüþ bir çiçek gibi,
Bir damlaya hasret çöl gibi,
Umudunu kaybetmeyen kul gibi,
Her zaman içimde saklanan,
Kimselerin bilmediði, duymadýðý,
Ýçinde benden öte, bir baþka ben oldum.
Anlatamadýðým için affet beni anne.
Þimdi alkýþ tutuyor bana eþ, dost, akraba,
Sen her þeyin üstesinden gelirsin diyorlar bana.
Bilmiyorlar anne. Bilmiyorlar.
Hayat en aðýr cezayý bana kesti.
Ýçimdeki yalnýzlýðý kimse görmüyor anne.
Hayat sadece düþ kýrýklýðý getirdi bana.
Affet beni anne.
Ayþe MANAV
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.