Dünya ufalýnca, güneþler büyür,
Hayaller dünlerde kaldýðý zaman.
Geceler gecemin koynunda uyur,
Akarsu fatiha olduðu zaman.
Kurþun kubbelerin sedasý ne hoþ,
Avlularý dolu, saflarý bomboþ,
Þadýrvan periþan, mermerler sarhoþ,
Kandiller kararýp solduðu zaman.
Eski günlerimi andýkça içim,
Yanýyor günlerim renk biçim biçim,
Toplanýr barkanam, çekilir göçüm,
Kutlu diyarlara saldýðý zaman.
Sevdalara yenik düþünce düþler,
Gözü kamaþtýrýr eski güneþler,
Gün batar ufukta, yeni gün baþlar,
Þafaklar kendini bulduðu zaman.
Merhamet baðýný celalde gördüm,
Çilenin yükünü Bilal’de gördüm,
Boynu büküklüðü hilalde gördüm,
Hoyrat dost baðýný yolduðu zaman.
Lisansýz buyruðu kulaksýz duyar,
Rahman’a sýðýnýr, Resul’e uyar,
Sevdalarý Hýra Daðý’na koyar,
Hasret gönüllere dolduðu zaman.
Zülfikar Yapar Kaleli