Kalýp gitmek mi huzur?
Dönüp savurmak mý saçlarýný?
* * * * *
Yakarýþýn tek adresiydi sensizlik,
Gölgenin en büyüðüydü karanlýk,
Ufuðun sönmez ýþýðýydý kara bulutlar...
Gördün mü yaðmuru?
Sonraki gökkuþaðýný?
Koþuþan çocuklarý?
Peki ya gürültülerini?
Hepsi karanlýk...
Solmuþ çiçeklerin gürültüleri,
Týpký bir kalp hýrsýzý gibiydi.
Yürümek ise büyük marifetti.
Sevgi çok büyük ama imkansýzdý.
Büyük ama imkansýz aþk...
Tadýna varabilmekti amaç.
Kalkýp koþabilmekti ona doðru.
Adým atabilmekti umuda.
Bulunca sarýlýp öpebilmekti.
Tüm beden tamamen hissedilerek,
Kamçýlamaktý bu sefer aþk...
Acý çektirmek deðildi hiçbirþey,
Dönüp durmak deðil,
Saplamaktý kabaca bütün herþey..
Kavuþma vakti gelir.
Güneþ kendisini göstermeye baþlar,
Bulutlar gökyüzünü hýzla terkederken;
Umutlar yeniden can alýr...
Gözden kaçýrýlan þeyler vardýr.
Aslnda umut hiç yoktur,
Beyindeki karmaþýklýk oluþturur.
Samimiyet hiç oluþmayacak,
Hiçbir gerçek gün yüzüne çýkmayacaktý..
Sonsuzluk bulacaktý bedenimi.
Ruhumu teslim ederken
Son sözlerim gene sana olacaktý..
Mutluluðu tat bitanem !